Soms denk ik: als iemand mijn hoofd open zou ritsen, zou er geen brein te zien zijn… maar een vergadertafel.
Met vijf vrouwen eromheen.
Eentje die zegt: “Kom op, doorpakken. Niet zeuren. Gewoon doen.”
Eentje die fluistert: “Maak het gezellig. Stel je niet aan. Zorg dat iedereen zich oké voelt.”
Eentje die al drie stappen vooruit plant, omdat het anders misgaat.
Eentje die zich terugtrekt zodra er kritiek komt.
En eentje die gewoon even wil verdwijnen. Stilte. Geen vragen. Geen appjes. Niemand die iets nodig heeft.
En het irritante is: ze hebben allemaal gelijk.
Alleen… niet tegelijk.
Misschien herken jij dit wel.
Dat je dag begint met de beste intenties — en eindigt met het gevoel dat je de hele dag in andermans leven hebt rondgelopen.
Je bent moeder. Partner. Professional. Vriendin. Dochter. Regelaar. Planner. Trooster. Fixer.
En ergens tussen die rollen door zit ook nog jij.
Maar die komt vaak als laatste.
Niet omdat je jezelf niet belangrijk vindt.
Maar omdat iedereen altijd iets van je wil.
En jij bent die vrouw die het kan.
Die het oplost.
Die het regelt.
Die de boel bij elkaar houdt.
Tot je merkt dat je vooral nog functioneert.
Het moment waarop je het voelt
Het zit niet in de grote drama’s.
Het zit in die kleine momenten.
Wanneer je “ja hoor” zegt, terwijl je lichaam al “nee” voelt.
Wanneer je een appje leest en je schouders omhoog schieten.
Wanneer je je agenda opent en je niet denkt: “lekker”, maar: “hoe dan?”
En dan komt er vaak nog zo’n stem achteraan.
Die stem die ook nog commentaar levert op hoe je het doet.
“Niet zo gevoelig.”
“Niet zo moeilijk.”
“Anderen kunnen dit toch ook?”
“Je moet gewoon beter plannen.”
Alsof je niet al plánt.
Alsof je niet al dóet.
Alsof je niet al jaren aan staat.
En toen zag ik het ineens anders
Ik maakte een beeld van hoe het bij mij voelt: mini-poppetjes op mijn schouder en arm.
Geen random poppetjes.
Maar delen.
De engel die iedereen wil helpen (en zichzelf vergeet).
De duivel die hard wordt, omdat ze eigenlijk al te lang over haar grens heen gaat.
De leider die alles strak trekt, zodat er geen chaos komt.
De verlegene die liever onzichtbaar is, omdat zichtbaar zijn ooit onveilig voelde.
De rebel die eindelijk “genoeg” roept.
De trotse vrouw die diep vanbinnen weet: ik ben hier niet om klein te blijven.
En het mooie is: die poppetjes zijn niet jouw probleem.
Ze zijn jouw systeem.
Jouw innerlijke team.
Allemaal met dezelfde missie: jou veilig houden.
Alleen… sommige doen dat door te pleasen.
Andere door te controleren.
Andere door weg te duiken.
En weer andere door te vechten.
En als je eerlijk bent, weet je precies welke bij jou het vaakst aan het stuur zit.
Waarom je je zo moe voelt (ook als je ‘niks geks’ doet)
Omdat je niet alleen je dag draait.
Je draait ook intern.
Je bent niet “gewoon druk”.
Je bent continu aan het schakelen tussen rollen.
De professional in jou wil presteren.
De moeder in jou wil geven.
De partner in jou wil verbinden.
De vriendin in jou wil er zijn.
De vrouw in jou… wil ademen.
En ondertussen probeert je hoofd al die versies tegelijk tevreden te houden.
Dus zelfs als je zit, rust je niet echt.
En zelfs als je vrij bent, staat er iets aan.
Dat is geen gebrek aan discipline.
Dat is overleven op een hoog niveau.
De shift die alles verandert
Je hoeft niet nóg beter je best te doen.
Je hoeft niet nóg harder te werken aan “grenzen”.
Niet nóg meer te plannen.
Niet nóg meer te fixen.
Wat je wel nodig hebt, is dat jij weer de regie pakt.
Niet door één deel weg te duwen.
Maar door ze te leren verstaan.
Want zodra je een deel herkent, hoeft het niet meer te schreeuwen.
De pleaser mag leren dat liefde niet verdiend hoeft te worden.
De leider mag leren dat controle geen rust is.
De verlegene mag voelen dat zichtbaar zijn nu wél veilig kan zijn.
De rebel mag grenzen stellen zonder oorlog te voeren.
De trotse vrouw mag haar plek innemen zonder schuldgevoel.
En jij?
Jij mag weer één worden.
Niet perfect.
Wel echt.
Als dit je raakt…
Dan wil ik je dit zeggen: je bent niet te veel.
Je bent een vrouw met lagen.
Met verantwoordelijkheden.
Met een groot hart.
En met een innerlijk team dat al heel lang hard werkt.
Als jij je herkent in “alsof ik vijf vrouwen tegelijk ben”, dan is dat geen zwakte.
Dat is een signaal.
Dat je toe bent aan ruimte.
Aan rust.
Aan jezelf.
Wil je dat ik met je meekijk welke rol bij jou altijd “aan” staat — en hoe je daar beter mee om kunt gaan?
Stuur me een bericht met het woord “vijf vrouwen”.
